کاسنی

کاسنی معمولی (نام علمی: ‎Cichorium intybus L.) گیاهی است از راسته گل مینا (Asterales) تیره گل‌ستاره‌ای‌ها (Asteraceae) از سرده کاسنی‌ها (Cichorium). از این گیاه دو گونه کِشتی و چهار تا شش گونه وحشی موجود است. کاسنی انواع مختلفی دارد سه نوع آن معروف است . کاسنی بری که به tansy شهرت دارد در ایران نمی روید . کاسنی زرد که به گل قاصدک شهرت دارد و در طب قدیم ایران به نام ترخشقون نام برده اند در بیشتر نواحی ایران پراکندگی دارد و کاسنی معمولی .

کاسنی معمولی، یک گیاه دارویی پایا با گل‌های آبی یا ارغوانی است. کاسنی در اصل بومی جهان قدیم است و بعداً در قاره آمریکا نیز به‌صورت گیاه خودروی کنار جاده‌ای درآمده است. منشا اصلی این گیاه اروپای مرکزی، مناطق غربی و مرکزی آسیا و شمال آفریقا است و پراکندگی وسیعی در نواحی مختلف ایران به خصوص شهرستان اقلید ، آذربایجان و مناطق کوهستانی خراسان دارد. به آب و هوای خنک، آفتابی یا کمی سایه نیاز دارد و گرمای شدید تابستان راتحمل نمی کند.

عرق کاسنی خنک است و گرمای کبد را رفع می کند. برگ های کاسنی دارای املاح پتاس و ویتامین C است که پتاس موجود در آن باعث تصفیه خون، تقویت معده شده و ویتامین C آن باعث حفظ جوانی و شادابی پوست را در پی دارد.
   این گیاه در پزشکی اهمیت بسیاری داشته است به طوری که ابن سینا در مورد گیاه کاسنی و خواص آن رساله ای نوشته است.
   کاسنی باز کننده و حمل کننده ماده بیماری کبد است.
   کاسنی مسکن عطش و حرارت درونی است.
   کاسنی در درمان التهابات معده و پاک کردن مجاری ادراری، مؤثر است.
   اگر آب پخته کاسنی را با سکنجبین میل کنید بهترین داروی تب های طولانی و مداوم است.
   مالیدن آب کاسنی به محل های خارش بدن بسیار مفید است.
   غرغره آب کاسنی با فلوس برای درد گلو، ورم و سوزش گلو مفید است. فرمول مذکور برای درمان ورم حلق (لارنژیت) و تورم مفصلی نافع است.
   مصرف تخم کاسنی، کمی با حالت تهوع همراه است که باید در آن سکنجبین اضافه کنید.کاسنی,عرق کاسنی,گیاه کاسنی,خواص کاسنی,فواید کاسنی,گیاهان دارویی,داروهای گیاهی,خواص ریشه کاسنی,تخم کاسنی,انواع کاسنی
   ریشه کاسنی در باز کردن و روان شدن اخلاط بسیار مؤثر است.
   ریشه کاسنی، مجاری گوارشی را پاک می کند و بهترین تصفیه کننده خون است. ریشه کاسنی در از بین بردن ورم احشا خیلی مؤثر است.
   ریشه کاسنی بهترین دارو برای آب آوردن شکم است و در نفخ و تحلیل مواد بسیار نافع است.
   ریشه کاسنی برای تقویت معده، زیاد کردن ادرار و رفع درد مفاصل و ضد یرقان مفید است.
   عرق کاسنی که از گیاه تازه کاسنی گرفته شده باشد برای خنکی به کار می رود.
   برگ های کاسنی دارای املاح پتاس است و جوشانده آن برای تصفیه خون، تقویت معده و اعضا به کار می رود.
   کاسنی انواع مختلف دارد که ریشه و برگ های آن در پزشکی، در بهبود تب ها، یرقان (زردی) و انسداد مجاری صفراوی مفید است.
   تمام قسمت های کاسنی مخصوصاً ریشه و برگ آن، محرک صفراست و به عمل هضم کمک می کند و اثر آن در نارسایی های کبدی، قولنج های کبدی و ناراحتی های صفراوی بارز است.
   کاسنی در ازدیاد نطفه و زیبایی چهره کودک تازه متولد مفید است.
   کاسنی انسان را از ابتلا به قولنج نگه می دارد.
   کاسنی، توان و نیروهای بدنی را تجدید می کند. کاسنی در ضعف اعصاب، ضعف چشم و فشار خون مفید است.
   کاسنی، قلب، کلیه، کبد را فعال و با نشاط می گرداند. کاسنی رحم را به وظیفه طبیعی خود وا می دارد.
   برگ کاسنی، دارای مقداری ویتامین«ث»‌است و لذا در حفظ جوانی مؤثر است. برگ کاسنی، ریشه گیاه کاسنی بهترین تصفیه کننده خون، عرق آن خنک کننده بدن و برگ آن محرک صفرا و مقوی اعصاب است.
   همچنین التهابات معده را رفع کرده و استفاده از آب کاسنی بر روی محل های خارش بدن سودمند است.
   ریشه کاسنی بهترین دارو برای درمان نفخ است و برای تقویت معده، زیاد کردن ادرار و رفع درد مفاصل و ضد یرقان مفید است.

برنج

برنج از مهم‌ترین غلات و اقلام غذایی جهان است. نیمی از جمعیت جهان، به برنج به عنوان یک غذای اصلی وابسته هستند. هم‌اکنون «ده‌ها هزار نوع برنج» در جهان وجود دارد، اما این‌ها در دو زیرگونه کلی جای می‌گیرند. دو زیرگونه اصلی شامل برنج «جاپونیکا» با نام علمی Oryza sativa japonica و برنج «ایندیکا» با نام علمی sativa indica می‌شوند.

برنج گیاهی است که دارای ارقام زودرس (طول دورة رشد ۱۳۰ تا ۱۴۵ روز)، متوسط‌ رشد (۱۵۰ تا ۱۶۰ روز) و ارقام دیررس (۱۷۰ تا ۱۸۰ روز) می‌باشد.

ریشة برنج سطحی و افشان بوده و حداکثر در عمق ۲۰ تا ۲۵ سانتی‌متری خاک نفوذ می‌نماید. در این گیاه بغیر از ریشه‌های جنینی از محل گره‌ها نیز ریشه بوجود می‌آید. هر چقدر رشد برگها بیشتر باشد بر رشد ریشه‌ها هم افزوده شده و در نتیجه می‌توان گفت که با افزایش تعداد پنجه‌ها تعداد برگی بیشتر شده و در نتیجه رشد ریشه‌ها نیز زیادتر می‌گردد.

در زمان باز شدن گلها و به خوشه رفتن برنج رشد ریشه حداکثر مقدار خود را دارد.

ساقة برنج بندبند و تو خالی بوده و در فواصل مختلف ساقه جداره‌های سختی قرار دارد که در آن قسمت‌ها ساقه توپر می‌باشد و گره نام دارد. فاصلة بین دو گره را میان گره می‌نامند.بین سلول های ساقه فضایی بین سلولی زیادی وجود دارد که باعث می شود قسمتی ازاکسیژن مورد نیاز ریشه از طریق منافذ تامین شود . برگهای این گیاه کشیده و دارای رگبرگهای موازی بوده و بدون دمبرگ است و قاعدة برگ پهنتر از سایر نقاط آن می‌باشد. و قسمتی از ساقه گیاه یا تمام محیط آنرا احاطه کرده که آنرا غلاف یا نیام می‌نامند.در قاعده برگ در طرفین غلاف دو صفحة کوچک یا بزرگ بنام گوشوارک (Stipule) وجود دارد. همچنین در محل اتصال غلاف به ساقه زائدهٔ کوچکی بنام زبانک (Liyule) وجود دارد.همچنین تعداد گره‌ها در این گیاه از ۱۰ تا ۲۰ عدد تغییر می‌یابد. در مقادیر مساوی شاخص سطح برگ (LAI) بوته‌های دارای ساقة بلند از نور بهتر می‌توانند استفاده نمایند ولی به آسانی ورس می‌نمایند. ارتفاع بوته‌های برنج در ارقام مختلف از ۵۰ تا ۱۵۰ سانتی‌متر و گاهی اوقات تا ۲۰۰ سانتی‌متر تغییر می‌یابد.
برگهای این گیاه متناوب بوده و در دو جانب متقابل ساقه قرار دارند. تعداد برگها در ارقام مختلف برنج متفاوت بوده، در ارقام زودرس ۱۴ تا ۱۵ برگ، در ارقام متوسط‌رس ۱۶ تا ۱۷ برگ و در ارقام دیررس تعداد برگها ۱۸ تا ۱۹ برگ بر روی هر ساقه می‌باشد.افزایش دمای هوای پیرامونی در زیاد شدن سطح برگ اثر تعیین کننده‌ای داشته و موجب بیشتر شدن تعداد برگها می‌گردد.در مقادیر مساوی شاخص سطح برگ (LAI) بوته‌هایی که برگهای کوچک و زیادتر دارند از بوته‌هایی که برگهای بزرگ و اندک دارند بهترند.

پنجه‌ها به جوانه‌های اولیه گفته می‌شوند که در صورت مساعد بودن شرایط آب و هوایی تبدیل به ساقه می‌شوند. از مرحله ۴ تا ۵ برگی شدن گیاه پنجه‌زنی آغاز می‌گردد. پنجه‌ها در مراحل اولیه رشد برای تأمین مواد غذایی خود از ساقة اصلی استفاده می‌کنند و این عمل تا ظهور حداقل ۳ برگ و ۴ ریشه ادامه می‌یابدموقعی که نشاءها از خزانه به زمین اصلی منتقل شدند پنجه‌زنی شروع شده و تا یکماه بعد نیز ادامه می‌یابد. پس از پایان یکماه رشد پنجه‌ها به حداکثر خود رسیده و پس از آن از تعداد آنها کاسته خواهد شد. شرایط اقلیمی بویژه آب و هوا در رشد پنجه‌ها بسیار مهم و مؤثر می‌باشد. قدرت تولید پنجه در برنج خیلی زیاد بوده بطوری که هر بوته برنج معمولاً ۴ تا ۵ پنجه تولید می‌نماید.
برنج گیاهی است خود گشن و بین صفر تا ۳ درصد دگرگشنی دارد. گرده افشانی تقریباً هم‌زمان با باز شدن گلها در شرایط طبیعی روی می‌دهد. دمای مطلوب برای گرده افشانی در حدود ۳۱ تا ۳۲ درجه سانتی‌گراد است. در دمای پایین‌تر از ۱۰ تا ۱۳ درجه‌سانتی‌گراد و همچنین بالاتر از ۶۰ درجه سانتی‌گراد گرده‌افشانی متوقف می‌گردد.خشکی و دمای پایین می‌تواند روی گرده افشانی اثر منفی داشته باشد. حداقل دما برای انجام عمل لقاح ۱۵ درجه سانتی‌گراد می‌باشد.زمان باز شدن گلها ۸ صبح الی ۲ بعدازظهر بوده و گلهای گل آذین در بین یک دورة ۷ تا ۱۰ روزه باز می‌شوند و اکثر آنها ۲ تا ۴ روز پس از خروج گل آذین از غلاف برگ این کار را انجام می‌دهند.

بابونه

بابونه، گیاهی است یک‌ساله، معطر و به ارتفاع ۲۰ تا ۴۰ سانتیمتر که بصورت خودرو در مزارع و کنار جاده‌ها می‌روید. ساقه آن دارای انشعاباتی است و برگهای آن بریدگی‌های باریک و دراز با ظاهر برگچه مانند دارد.قسمت مورد استفاده این گیاه، کاپیتول‌های آن است که در فاصله ماه‌های اردیبهشت تا مهر ماه، آن را از ساقه جدا می‌کنند.

نام لاتین بابونه camomille از کلمات یونانی khamai و malon به معنی گلهای کوچک با بوی سیب گرفته شده است. درمیان انواع گوناگون بابونه نوع بابونه رومی شهرت بیشتری دارد.نام علمی این گیاه Chamaemelum nobile است. بابونه گیاهی است دائمی و کوچک، به ارتفاع تقریبا ۳۰ سانتیمتر، دارای بویی معطر که در چمن زارها و زمین های شنی می روید. ساقه آن به رنگ سبز مایل به سفید، برگ های آن کوچک متناوب و دارای بریدگی های باریک، نامنظم و پوشیده از کرک است. گل های آن مجتمع در یک طبق که به طور منفرد در انتهای ساقه گل دهنده در تابستان ظاهر می شود. در هر طبق، گل های سفید در اطراف و گل های زرد در قسمت وسط قرار دارند.
کاپیتول‌های این گیاه دارای اسانس هستند. این اسانس در حالت تازه دارای رنگ آبی تیره‌است که مربوط به وجود ماده‌ای به نام آزولن می‌باشد و تدریجاً با تأثیر هوا و نور رنگ آن سبز و قهوه‌ای می‌شود. این اسانس دارای سزکوئی ترپن‌های b و g و همچنین ماتریکارین (Matricarine) می‌باشد.
ستفاده از بابونه در زیبایی به اندازه قدمت به کارگیری آن در عطاریها سابقه دارد. خواص آن به خصوص برای پوستهای شکننده و حساس در مقابل تغییرات جوی مفید است. امروزه در صنعت لوازم آرایش آن را به تنهایی یا همراه با گیاهان دیگری از قبیل اکلیل کوهی، خلنگ و بنفشه به کار می‌گیرند. دم کرده ساده بابونه در استعمال خارجی روی پوست صورت برای حفاظت از پوست بهترین تاثیرها را دارد. شامپوی همراه با بابونه اندکی رنگ مو را روشن می‌گرداند.بابونه در کنار زیزفون و نعناع در برخی از کشورها بیشترین مصرف را در صنعت داروسازی دارد.
این گیاه در آذربایجان، فارس (کازرون، فسا ، نوبندگان(به مقدار زیاد و در دو نوع مختلف ) ،نوردآباد ممسنی، داراب و جهرم)، لرستان (بین خرم آباد و دورود و حسینیه در شمال غربی اندیمشک) و خوزستان (ایذه، هفت گل، شوشتر ، رامهرمز ) اطراف تهران و دماوند و همچنن در جنگل فندقلو ویلکیج نمین می‌روید. بعضی از گونه‌های دیگر بابونه در نواحی مختلف اروپا می‌روید.

بلوط همیشه سبز

بلوط همیشه‌سبز (نام علمی: Quercus ilex) درختی است از تیره راشیان که میوهٔ آن بلوط است. این درخت دارای برگ‌های درخشان و دندانه‌ای است و در سواحل مدیترانهٔ شرقی کشت می‌شود. این درخت در قدیم سِندیان، درخت هندیان، بُلاخ، و بَلْخ نیز نامیده می‌شد.

بلوط همیشه‌سبز دارای برگ‌های کشیده و بدون دندانه می‌باشد و می‌توان آن را به صورت درختچه نیز تربیت نمود. از این نوع بلوط می‌توان به عنوان پرچین استفاده کرد، چون هرس شدید را به خوبی تحمّل می‌کند.

این نوع بلوط به آب کمی نیاز دارد و شرایط کم‌آبی را می­تواند به خوبی تحمل کند. ارتفاع آن در صورت وجود آب و تغذیه مناسب به ۳۰ متر هم می­رسد و عمری تا ۱۰۰۰ سال دارد. قطر تاج آن تا ۳۰ متر می‌شود. سنجاب‌ها و نوعی زاغ نیز تکثیرکننده طبیعی این درخت هستند.

بیشتر زیبایی این درخت مربوط به حالت رشد آن است و می‌توان رابه عنوان سایبان، تک درخت، سطح چمن و جهت کنترل فرسایش خاک درفضای سبزکاشت نمود. بلوط، درختی بزرگ و گسترده است و بهتر است در مناطق وسیع کاشته شود.

اسطوخودوس

سطوخودوس یا اسطوقدوس در ترکی آذربایجانی (ایستی قودوز - isti quduz) (لاتینی استوخاس) (به انگلیسی: stoechas)‏، گیاهی است از سردهٔ لاواندولا که برگش شبیه برگ صعتر و از آن درازتر و باریکتر و گلش مایل به سفیدی و ساقش واحد و باریک و بی‌شاخ و در قد کمتر از شبری و قبه ٔاو متراکم از اجزاء شبیه به جو و بی‌تخم و مایل به سرخی و تندطعم و با اندک تلخی. نام‌های دیگر آن: خرام، خیر دشتی، شاهسپرم رومی، آنس الارواح، لاوند، ممسک الارواح، ضُرم، زغلیل، رزالذهب، خیری، خرام، خرامی، آلاله تلخ، گل‌لاوند، شاه اسپرم روی می‌باشد.

آگلونما

آگلونما (نام علمی: Aglaonema commutatum) یک گونه گیاه آپارتمانی از تیره گل‌شیپوریان (Araceae) است.

زیستگاه آن جنوب شرقی آسیا (اندونزی و مالزی ) است. گیاهی همیشه سبز و پایا با برگهای زینتی می‌باشد برگهای آن (مستطیلی نیزه‌ای )می باشد اندازه برگها بر حسب گونه بطول ۲۵ سانتیمتر و پهنای ۱۲ سانتیمتر نیز می‌باشد ارتفاع گیاه برحسب گونه تقریباً بین ۲۰تا ۴۰ سانتیمتر در سطح فوقانی خود تغییر می‌کند دارای نقاط و یا لکه‌های سبز تیره می‌باشد. گلهای این گیاه سفید و در تابستان آشکار می‌شود. همچنین میوه‌های آن قرمز رنگ می‌باشد.

این گیاه به خاک غنی و تورب با زهکشی خوب نیاز دارد (شما می‌توانید از خاکهای بسته بندی در گلفروشی که جهت گیاهان آپارتمانی است استفاده نمایید.) درجه حرارت زمستان باید ۱۵-۱۳ درجه سانتیگراد باشد .گیاه به رطوبت جو نیازمند است بنابراین در تابستان گیاه را با آب اسپری نمائید. از آبیاری زیاد بویژه در زمستان خوداری نمائید .از قرار دادن گیاه در مقابل نور مستقیم آفتاب پرهیز کنید. با وجودی که گیاه نسبتاً به مکانهای تاریک مقاوم است از قرار دادن دائمی آن در چنین مکانهایی اجتناب کنید. گیاه در مقابل دود و گاز حاصله از شوفاژ حساس است و به سرعت برگهای پائینی خود را از دست می‌دهد. گلدان گیاه را هر ساله در بهار تعویض کرد. برای پاک کردن برگها هر ماه آنرا با آب ولرم و اسفنج شستشو دهید از مصرف مواد شیمیایی که برگها را براق می‌کند خوداری کنید. در فصل رویش هر پانزده روز یکبار از کودهای مایع رقیق به گیاه بدهید.

روش ازدیاد :

1-به‌وسیله بذر- دانه‌های میوه‌های قرمزخشک ناشکوفائی که پس از گل دادنبر روی گیاه می‌رویند و بدون هیچ نوع زیبائی می‌باشد در حرارت ۲۷ درجه ساتیگراد در بهار بکارید (البته اگر هدف تهیه بذر نباشد گلها را بلافاصله از گیاه جدا نمائید زیرا گیاه بشدت ضعیف می‌شود )

۲-بوسیله قلمه –در بهار می‌توان قلمه‌هایی از ساقه گیاه گرفته و در مخلوطی از ماسه، پیت در دمای ۲۱-۱۸ درجه سانتیگراد کاشت .

۳-تقسیم ریشه –در بهار می‌توان به تقسیم ریشه مبادرت ورزید (البته این روش آسانتر است )